از ترس جا ماندن تا مسیر آگاهانه رشد؛ چرا هرکدام از ما به یک منتور نیاز داریم
ترس از جا ماندن یا FoMO حالتی است که در آن فرد مدام نگران است دیگران در حال تجربه فرصتها، موفقیتها یا انتخابهای بهتری هستند. پژوهشها نشان میدهند این احساس بهویژه در فضای شبکههای اجتماعی تشدید میشود؛ جایی که افراد دائماً خود را با مسیرهای شغلی، سبک زندگی و دستاوردهای دیگران مقایسه میکنند. در چنین فضایی، ذهن بهجای تمرکز بر مسیر شخصی، گرفتار مقایسه، تردید و احساس عقبماندگی میشود و همین امر اضطراب و نارضایتی را افزایش میدهد.
یکی از پیامدهای مهم FoMO، از دست رفتن توان تصمیمگیری آگاهانه است.
فردی که مدام نگران «از دست دادن گزینه بهتر» است، یا تصمیم نمیگیرد یا تصمیمهای پراکنده و ناپایدار میگیرد. مقاله نشان میدهد این وضعیت با کاهش تمرکز، افت عملکرد، اختلال خواب و فرسودگی روانی همراه است. در این شرایط، داشتن کسی که بتواند به فرد کمک کند واقعیت را از تصویرهای اغراقشده جدا کند، مسیرها را اولویتبندی کند و نگاه بلندمدتتری ارائه دهد، یک مزیت نیست؛ یک ضرورت است.
اینجاست که نقش منتور معنا پیدا میکند. منتور با تجربه زیسته و نگاه بیرونی خود، به فرد کمک میکند از دام مقایسههای بیپایان رها شود، اهداف شخصیاش را شفاف کند و بهجای واکنش به هیاهوی بیرونی، مسیر رشد آگاهانه خود را دنبال کند. در دنیایی که FoMO مدام ما را به «همهجا بودن» دعوت میکند، منتور به ما یادآوری میکند که لازم نیست همه مسیرها را برویم؛ کافی است مسیر درست خودمان را آگاهانه انتخاب کنیم.
اگر احساس میکنید در میان گزینههای متعدد، توصیههای پراکنده و مقایسههای پایانناپذیر سردرگم شدهاید، شاید مسئله کمبود تلاش یا توانمندی نباشد، بلکه نبود یک گفتوگوی راهبردی و معنادار است. منتور کسی نیست که بهجای شما تصمیم بگیرد، بلکه کسی است که به شما کمک میکند بهتر فکر کنید، اولویتهای خود را بشناسید و با اطمینان بیشتری مسیرتان را انتخاب کنید. داشتن منتور میتواند نقطه مقابل FoMO باشد؛ بهجای ترس از جا ماندن، تمرکز بر رشد آگاهانه و حرکت در مسیری که واقعاً با ارزشها و اهداف شما همراستاست.
شاید اکنون بهترین زمان باشد که از خود بپرسید:
چه کسی میتواند آینهای شفافتر برای مسیر حرفهای و زندگی من باشد؟
ارادتمند شما
علی اصغر امیری
